၃။ စိန္ေရႊရတနာ အဆင္တန္ဆာႏွင့္ အဖိုးတန္ အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္မ်ားျဖင့္ အလွျပင္ ဝတ္စားဆင္ယင္ျခင္း မရွိေတာ့။

၄။ ေငြကို ကိုင္တြယ္စီမံသံုးစြဲျခင္း မျပဳေတာ့။

၅။ လာဘ္မရျခင္း၊ အေႁခြအရံ အေက်ာ္အေစာနည္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံဆိုးကို မၿငိဳမျငင္ မတုန္မလွဳပ္ သည္းခံႏိုင္၏။
(“ေဒါသကိေလသာ” မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။)

၆။ ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္း ရွိေသးေသာ္လည္း၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကား မခံစားေတာ့ေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ စိတ္ဆိုးစိတ္ပ်က္ျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္း၊ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္ျခင္း၊ ေနာင္တ,တစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္း၊ ပူေဆြးငိုေႂကြးျခင္း၊ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ျခင္း စေသာ ေဒါသႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ အကုသိုလ္ အယုတ္တရားမ်ား လံုးဝကင္းရွင္းသြား၏။

၇။ မေကာင္းသည့္စိတ္ထားမ်ိဳး မရွိေသာေၾကာင့္၊ ကုန္းတိုက္သေဘာ သက္ေရာက္ေသာ စကား၊ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားေသာ္မွ် မေျပာဆိုေတာ့ေပ။

၈။ သူတစ္ပါးကို ပ်က္စီးေစလိုသည့္ ၾကံစည္မွဳမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ေပ။

၉။ အသုဘျဖစ္ေသာခႏၶာကို သုဘဟူ၍ အမွတ္မွား၊ အသိမွား ကင္းစင္သြား၏။

၁၀။ လူဝတ္ေၾကာင္ျဖစ္ေစကာမူ အနာဂါမ္မွန္လွ်င္ ဆယ္ပါးသီလ ဧကန္ၿမဲေတာ့၏။

{ ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏ “သညာသိႏွင့္ ပညာသိ ”ႏွာ ၄၇၄ }