ေက်းဇူးရွင္ ေဝဘူဆရာေတာ္္ဘုရားႀကီး အစဥ္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ဓမၼလမ္းစဥ္ တရားေတာ္မ်ား
********************
-- သီလေဆာက္တည္ၿပီးလွ်င္ ျပည့္စုံေအာင္ ျဖည့္ၾက ။ ျဖည့္လုိ႔ ျပည့္စုံၿပီဆုိရင္ မိမိစိတ္အလုိ ေတာင့္တတဲ့အတုိင္း ၿပီးစီးေအာင္ျမင္မယ္ ။ ယခုလဲခ်မ္းသာမယ္၊ ေနာင္လဲ ခ်မ္းသာမယ္ ။
-- ပစၥဳပၸန္ခ်မ္းသာ သံသရာရာခ်မ္းသာ နွစ္ျဖာကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္တာဟာ ဘုရားရွင့္ အဆုံးအမေတာ္ကလြဲလုိ႔ တျခား မရွိဘူး ။
-- ဘုရားအဆုံးအမျဖစ္တဲ့ ပိဋကတ္သုံးပုံ အကုန္လုံးဟာ " ဆင္းရဲမွလြတ္မႈ " အတြက္သာ ျဖစ္၍ နည္းေတြမ်ားေသာ္လည္း အားလုံးအတူတူပဲ ။ အကုန္လုံးလုိက္ၿပီး လုပ္စရာ မလုိဘူး ။
အမ်ားႀကီးထဲက ၾကဳိက္ရာ တစ္ခုခုကုိ ဝီရိယမွန္မွန္နဲ႔ သန္သန္လုပ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ ။
-- စရဏ(အက်င့္) နဲ႔ ဝိဇၨာ(အသိ) တစ္ျပဳိင္နက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတယ္ ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အလုပ္ႏွစ္ခုၿပီးတာ ဒါပဲရွိတယ္ ။ အလုပ္ လုပ္ရင္း အသိပါြးေအာင္ ရႈပါ ။
-- ဘုရားစကား, ဆရာ႕စကား တစ္ထစ္ခ်နာယူ၊ အရာရာရုိေသ၊ ကုိယ္ကုိနွိမ့္ခ်၊ ခႏၲီ နဲ႔ ေမတၲာ မ်ားမ်ားထားၿပီး လုပ္ရတယ္ ။
-- " ဝိပႆနာတရား " ဆုိတာ ထင္ရွားရွိတဲ့တရားကို ျမင္ေအာင္ ရႈမွတ္ရျခင္း ျဖစ္တယ္ ။ ထင္ရွားရွိတဲ့ တရားကို ျမင္ေအာင္ မရႈႏုိင္ရင္ ဝိပႆနာမျဖစ္ဘူး ။
-- ထင္ရွားရွိတဲ့ တရားဆုိတာ တစ္ျခားမွာ သြားရွာရတာမ်ဳိး မဟုတ္၊ ေရွာင္မရ, တိမ္းမရ, မျမင္ခ်င္၍မေနရေအာင္ ကုိယ္မွာအၿမဲ ထင္ရွားရွိေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြပဲျဖစ္တယ္ ။
-- ကုိယ္မွာ အၿမဲထင္ရွားရိွတဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြထဲမွာ လူတုိင္းနားလည္လြယ္တာဟာ ' အာနာပါန= ထြက္ေလ ဝင္ေလ ' ရႈမွတ္မႈျဖစ္တယ္ ။
-- ' ထြက္ေလ ဝင္ေလ ' ဆုိတာ အမိဝမ္းမွ ေမြးကထဲက ေသသည္အထိ အၿမဲမျပတ္ ဒလစပ္ရွိေနတဲ့ တရားသေဘာျဖစ္တယ္ ။ အလုပ္လုပ္ေနရင္း, စကားေျပာေနရင္း,
စာက်က္ေနရင္း, အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းလဲ ရွိေနတာပဲ။
-- ထြက္ေလဝင္ေလဟာ အၿမဲမျပတ္ရွိေနေသာ္လဲ အမွတ္တမဲ့ေနၾက၍ ' သတိမမူ ဂူမျမင္ ' ျဖစ္ေနၾကတယ္ ။ 'သတိမူရင္ ျမဴကုိေတာင္ျမင္ရတယ္' ဆုိတာ ဂရုစုိက္ၿပီး
ၾကည့္ရႈေနမွ ရွိမွန္းသိၾကတယ္ ။
-- ' ၾကည့္ရႈ ' ဆုိရာမွာ ဝိပႆနာ ျဖစ္ဖုိ႔ရာအတြက္ ထြက္ေလဝင္ေလထိရာ ႏွာဖ်ား ႏွာဝမွာ ဝင္တိုင္းထြက္တုိင္း ရိပ္ရိပ္ ရိပ္ရိပ္ နဲ႔ 'တစ္ထိထဲထိ' ေနတာကုိ 'တစ္သိထဲသိ' ေနေအာင္,
ဒလစပ္သိေနေအာင္ ၾကည့္ရႈေနရမယ္ ။ အိမ္အမုိးကုိ စပ္ေနေအာင္ ထူထူမုိးမွ ေနပူဒဏ္ မုိး႐ြာဒဏ္ ခံႏုိင္တယ္ ။ (နိသဇ္ဓူတင္= ၂၄ နာရီ တစ္စပ္ထဲ ရပါေစ)။
-- မထိခင္ကလဲ သိလုိ႔မျဖစ္ဘူး၊ ထိၿပီးျပန္ေတာ့လဲ သိလုိ႔မျဖစ္ဘူး၊ ထိတုန္းကုိသာ သိလုိ႔ျဖစ္တယ္၊ အဲဒါကုိ ' ပစၥဳပၸန္တဲ့တဲ့ ' လုိ႔ဆုိတယ္ ။
-- တစ္ရက္ (၂၄ နာရီ ) တစ္စပ္ေလာက္ရလွ်င္ အလြန္သိသာပါတယ္ ။(နိသဇ္ဓူတင္ေဆာင္)။ ဘုရားဆုံးမတာ မွန္သမွ် ဆင္းရဲေအာင္ မဆုံးမဘူး၊ ခ်မ္းသာဖုိ႔ခ်ည္းပဲ ။
ဘုရာလက္ထက္က နိသဇ္ဓူတင္ေဆာင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ပုိၿပီးေတာ့ေတာင္ အသက္ရွည္ၾက က်န္းမာၾကတယ္ ။ အိပ္ခ်င္လုိ႔အိပ္လုိက္ရင္ တစ္သံသရာလုံး ႏုိးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အိပ္ခ်င္ရင္ မအိပ္ခ်င္တဲ့ေနရာ ရွိတယ္ ။ အဲဒီကုိေရာက္ေအာင္သြား ။
-- ထိတာကုိသိေနလွ်င္ သိကၡာသုံးပါး၊ မဂၢင္ရွစ္ပါး၊ မွအစ ေဗာဓိပကၡိယတရား ၃၇- ပါး၊ ပိဋကတ္သုံးပုံ အလုံးစုံ တစ္ျပဳိင္နက္ ပါဝင္ၿပီးျဖစ္တယ္ ။
-- ထိတာဟာ ရုပ္သေဘာ၊ သိတာဟာ နာမ္သေဘာ ျဖစ္တယ္ ။
-- ထိတာကုိ သိေနလွ်င္ 'ရုပ္နာမ္သာ ရွိပါကလား' လုိ႔ သိလိမ့္မယ္။ ရုပ္နာမ္မွတစ္ပါး ငါ, သူတစ္ပါး, ေယာကၤ်ား မိန္းမ, မရွိဘူးဆုိတာ ' ဘုရားရွင္ဧ။္ တရားေတာ္ အမွန္ပါလား' လုိ႔
ကုိယ့္ဟာကုိယ္ သိလိမ့္မယ္။ သူမ်ားကုိေမးေနဖုိ႔ မလုိဘူး။ နွာဖ်ားႏွာဝမွာ ေလထိတာကုိ သိေနလွ်င္ ထုိအခ်ိန္မွာ 'အတၲ' ဆုိတဲ့ကုိယ္ မရွိဘူး။
-- တစ္ရိပ္ရိပ္နဲ႔ ထိတုိင္း ေပ်ာက္တုိင္း ရုပ္နာမ္ ျဖစ္မႈပ်က္မႈေတြ ျဖစ္ပ်က္၍ေနျခင္းျဖစ္တယ္။
-- တစ္္ရိပ္ရိပ္နဲ႔ ႏွာဖ်ားနွာဝမွာ ထိလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္ ေနတာေတြကုိသာ တစ္ဆက္ထဲသိျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရႈေနရင္ ၾကာလာလွ်င္ ဝိပႆနာသမာဓိ တစ္စထက္တစ္စ တစ္ခဏထက္တစ္ခဏ
တုိးတက္ၿပီး အားႀကီးလာတဲ့အခါ နွာဖ်ားႏွာဝတြင္သာမက ခႏၶာကုိယ္မွာလဲ အလုိလုိ တစ္ရိပ္ရိပ္ တစ္႐ြ႐ြ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ ေတြ႕ရမယ္ ။
-- တစ္ကုိယ္လုံး တစ္ရိပ္ရိပ္ တစ္႐ြ႐ြ အၿမဲမျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ ေတြ႕လာရတဲ့အခါ အနိစၥ ကုိေကာင္းစြာျမင္ေသာေၾကာင့္ ဒုကၡ နဲ႔ အနတၲ ဟာ အလုိလုိ ထင္ျမင္လာလိမ့္မယ္။
ပါးစပ္က ဆုိေနဖုိ႔မလုိဘူး၊ ဝိပႆနာအလုပ္ဟာ ထိမႈကုိ ၾကည့္ရႈေနရုံသာျဖစ္တယ္ ။ ၾကည့္ရႈေနရင္း ၊ ရႈမွတ္ေနရင္း သိထုိက္သမွ်ကုိ အလုိလုိ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တုိးၿပီး တုိးၿပီး
သိလာလိမ့္မယ္ ။
-- အဲဒီလုိ တစ္ရိပ္ရိပ္နဲ႔ ထိမႈသိမႈကုိ ၾကည့္ရႈေနရင္း " မဂ္ဥာဏ္, ဖုိလ္ဥာဏ္ " ဆုိက္လာၿပီဆုိရင္ အလြန္သိသာလွပါတယ္။ ဘယ္လုိသိသာသလဲဆုိေတာ့ " ေရငတ္၍ေနေသာသူသည္ ေရကုိ
ေသာက္ရသည္ရွိေသာ္ ေရငတ္ေျပသြားသကဲ့သုိ႔ " ျဖစ္သြားေတာ့သည္ ။ သူမ်ားေမးေနစရာမလုိ၊ ကုိယ္တုိင္သိမယ္ ( သႏၵိဌိေကာ )။
-- မဂ္ဥာဏ္၊ ဖုိလ္ဥာဏ္ ရၿပီး ေရာက္ၿပီးလုိ႔ 'ဖလသမာပတ္' ကုိ ဝင္စားခ်င္ရင္ မိမိလာခဲ့ဖူးတဲ့ ဝိပႆနာလမ္းကု္ိ ျပန္ၾကည့္ရတယ္၊ ဖလသမာပတ္ဟာ ကုိယ္ပုိင္အိမ္နဲ႔တူတယ္ ။
-- ယုံယုံၾကည္ၾကည္ လုံ႔လဝီရိယရွိရွိ နဲ႔ ထိမႈသိမႈတုိ႔ကုိသာ တစ္ဆက္ထဲျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ရႈေနပါ၊ ေထြလီကာလီေတြကုိ လုိက္မလုပ္နဲ႔၊ အခုလုပ္ အခုမီးၿငိမ္း၊ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်မ္းသာတယ္။ ( အကာလိေကာ)။
. * ေဝဘူဆရာေတာ္ဧ။္ ဘဝျဖစ္စဥ္အက်ဥ္း *
ဖြားျမင္ေတာ္မူျခင္း ။ ။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ အထက္ျမန္မာႏုိင္ငံ ေရႊဘုိခရုိင္ ခင္ဦးျမဳိ႕နယ္ မေဒါင္းလွဘူတာအနီး အင္ၾကင္းပင္ေက်း႐ြာ၌ ၁၂၅၇ ခုနွစ္၊ တေပါင္းလဆန္း ၆-ရက္ တနလၤာေန႔
( 17/2/1896) နံနက္ ေလးခ်က္တီးေက်ာ္အခ်ိန္ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။ ခမည္းေတာ္၊ မယ္ေတာ္တုိ႔ကား ဦးလူေဖ၊ ေဒၚၾကင္ႏု တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္ ။
ရဟန္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ မႏၲေလးျမဳိ႕ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းတုိက္ ဆရာေတာ္ ဦးသူရိယ ( အဘိဓဇ မဟာရဌဂုရု) ထံ၌ ပိဋက စာေပက်မ္းဂန္တုိ႔ကုိ သင္ယူခဲ့ဧ။္။
သုိ႔ရာတြင္ ၁၂၈၅ ခုႏွစ္ မွ စ၍ ဝိပႆနာဓုရကုိသာ ေစာက္ခ် ေဆာင္႐ြက္လ်က္ ေက်ာက္ဆည္ျမဳိ႕ ေဝဘူလေဝဘာရ ေတာင္ဝွမ္း၌ သီတင္းသုံးေတာ္မူ၍
" ေဝဘူလဆရာေတာ္, ေဝဘူဆရာေတာ္ " ဟု တြင္ေခၚၾကသည္။ ဘြဲ႕ေတာ္ကား ဦးကုမာရ ျဖစ္ဧ။္ ။
ခႏၶာဝန္ ခ်ျခင္း ။ ။ ေက်ာက္္ဆည္(ေဝဘူေခ်ာင္) ၊ ေရႊဘုိ(ေအာင္ေျမရိပ္သာ) ၊ နွင့္ ဇာတိေျမ အင္ၾကင္းပင္ ကမၼဌာန္းေက်ာင္းတုိက္ ဟူ၍ သုံးဌာနတုိ႔၌ လွည့္ေျပာင္းသီတင္းသုံးေတာ္မူရာ
၁၃၃၉ ခုႏွစ္၊ အင္ၾကင္းပင္ ကမၼဌာန္းေက်ာင္းတုိက္အလွည့္သုိ႔အေရာက္ ဝါဆုိလဆန္း ၁၁- ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ညေန ၇- နာရီ ၊ မိနစ္ ၃၀ အခ်ိန္(26/6/1977) ၌
အရွင္သာရိပုၾတာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးပမာ ဇာတိေျမ၌ပင္ ခႏၶာဝန္ ခ်ေတာ္မူခဲ့သည္။