ေမး။ ။ (၂၀၀၈-ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ျမတ္ပန္းရဂံုစာေစာင္ပါ ပဋိသေႏၶစိတ္အရ ျဖစ္ေနေသာ ဒိြဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ညာဏ္ယွဥ္ေသာ ဥကၠ႒ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ဆည္းပူးႏုိင္လွ်င္ ယခုဘ၀ မွာပင္ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ကာ တရားရႏိုင္ေၾကာင္း အာစရိယ၀ါဒတစ္ခု ကို ၾကားနာရသျဖင့္ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ႏုိင္/မျဖစ္ႏိုင္ က်မ္းဂန္ႏွင့္အညီ ေျဖၾကားေပးႏုိင္ရန္ ေမးလိုက္သည့္ ေဒၚ၀င္း၀င္းသူ၏ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
(ေနာက္မွ သိရသည္မွာ ထို၀ါဒသည္ ဓမၼေစတီ ဦးေကာသလႅ၏ ၀ါဒျဖစ္သည္ဆို၏။)


ေျဖ။ ။ေရွးဦးစြာ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္မ်ားကို ထုတ္ျပပါမည္။
“ရဟန္းတို႔၊ တရားေျခာက္မ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ၾကားနာရေသာ္လည္း ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္ျပန္ေသာ သေဘာဟုဆိုအပ္ေသာ နိယာမ(မဂ္)သို႔သက္၀င္ ရန္ မထိုက္တန္။”

အဘယ္ေျခာက္မ်ိဳးတို႔နည္းဟူမူ (စ်ာန္,မဂ္,ဖိုလ္,နတ္ရြာကို) တားျမစ္တတ္ေသာ နိယတမိစၦာဒိ႒ိ ကိေလသာႏွင့္ျပည့္၏၊ တားျမစ္တတ္ေသာ ဒြိဟိတ္ အဟိတ္ ပဋိသေႏၶ၀ိပါက္ႏွင့္ျပည့္စံု၏၊ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါလည္း မရွိ။ (ကုသိုလ္ေရး၌) ျပဳလိုမႈ ဆႏၵလည္း မရွိ။ ပညာလည္း ကင္းမဲ့၏။

ရဟန္းတို႔ ဤတရားေျခာက္မ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ၾကားနာရေသာ္လည္း ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္ျပန္ေသာ သေဘာဟုဆုိအပ္ေသာ နိယာမ(မဂ္)သို႔ သက္၀င္ရန္ မထိုက္တန္။” (အဂၤုတၱိဳရ္၊ ဆကၠနိပါတ္၊ အာ၀ရဏသုတ္)

“အဘယ္သူတို႔သည္ မကၽြတ္ထိုက္ေသာ သတၱ၀ါတို႔ မည္ကုန္သနည္း။
အၾကင္သတၱ၀ါတို႔သည္ ပၪၥာနႏၲရိယ ဟူေသာ ကံပိတ္ပင္မႈ ရွိကုန္၏။ နိယတမိစၧာဒိ႒ိဟူေသာ ကိေလသာပိတ္ပင္မႈ ရွိကုန္၏။ အဟိတ္ ဒိြဟိတ္ပဋိသေႏၶဟူေသာ ၀ိပါက္ပိတ္ပင္မႈ ရွိကုန္၏။ ယံုၾကည္မႈ မရွိကုန္။ မဂ္ကို ရေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ရန္ အလိုမရွိကုန္။ ပညာနည္းကုန္၏။ ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္မျပန္ မွန္ကန္ေသာ သေဘာရွိေသာ မိမိ၏အျခားမဲ့၌ အက်ိဳးေပးသည္၏ အစြမ္းျဖင့္ၿမဲေသာ မဂ္သို႔ သက္ေရာက္ျခင္းငွါ မထိုက္ကုန္။ ဤသူတို႔သည္ မကၽြတ္ထိုက္ေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ မည္ကုန္၏။

(၀ိဘင္းပါဠိေတာ္၊ ဉာဏ၀ိဘင္း။ ပဋိသမၻိဒါမဂ္၊ မဟာ၀ဂ္)
“အရိယာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ျခင္းငွါ မထိုက္ေသာ `အဘဗၺာဂမန` ပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း။
အၾကင္ပဂၢိဳလ္တို႔သည္ ပၪၥာနႏၲရိယကံတည္းဟူေသာ ပိတ္ပင္ျခင္း ႏွင့္လည္း ျပည့္စံုကုန္၏။

နိယတမိစၧာဒိ႒ိတည္းဟူေသာ ကိေလသာ၏ ပိတ္ပင္ျခင္းႏွင့္လည္း ျပည့္စံုကုန္၏။ အဟိတ္ ဒြိဟိတ္ တည္းဟူေသာ ၀ိပါက္ပိတ္ပင္ျခင္းႏွင့္လည္း ျပည့္စံုကုန္၏။ သဒၶါတရား လည္း မရွိကုန္။ ကုသိုလ္၌ လိုလားျခင္း ဆႏၵမွလည္း ကင္းကုန္၏။ ဉာဏ္ပညာလည္း မဲ့ကုန္၏။ ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္ျပန္ေသာ သေဘာရွိသည္ျဖစ္၍ မိမိ၏အျခားမဲ့၌ အက်ိဳးေပးၿမဲေသာ ေလာကုတၱရာ အရိယာမဂ္သို႔ သက္ေရာက္ျခင္းငွါ မထိုက္ကုန္။

ဤပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကို အရိယာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ျခင္းငွါ မထိုက္ေသာ “အဘဗၺာဂမန” ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။ (ပုဂၢလပညတ္ပါဠိေတာ္)
အထက္ပါ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္မ်ားအရ ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္သည္ ဤဘ၀ စ်ာန္ မဂ္ ဖိုလ္ တရားထူး မရႏိုင္သည္မွာ ထင္ရွားပါသည္။ ပုဂၢလပညတ္ပါဠိေတာ္လာ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳး ခြဲျခားျပေသာ ေဒသနာေတာ္ကိုလည္း ႐ႈပါဦး။
အက်ဥ္းေဟာကာမွ်ျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္ကိုရေသာ ဥဂၣတိတညဴပုဂၢိဳလ္ ဟူသည္ အဘယ္နည္း။

အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား အက်ဥ္းထုတ္ေဆာင္ ေဟာျပအပ္ေသာ အခါႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သစၥာေလးပါးတရားကို ထုိးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏။ ဤပုဂၢိဳလ္ကို အက်ဥ္းေဟာကာမွ်ျဖင့္ မဂ္ဖုိလ္ကို ရေသာ “ဥဂၣတိတညဴ” ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။
အက်ယ္ေဟာကာမွ်ျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္ကိုရေသာ ၀ိပၪၥိတညဴ ပုဂၢိဳလ္ဟူ သည္ အဘယ္နည္း။
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေဟာအပ္ၿပီးေသာ ေဒသနာ၏ အနက္ကို အက်ယ္အားျဖင့္ ေ၀ဖန္အပ္သည္ရွိေသာ္ သစၥာေလးပါးတရားကို ထိုးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏။ ဤပုဂၢိဳလ္ကို အက်ယ္ေဟာကာမွ်ျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာ ၀ိပၪၥိတညဴ ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။

ဥေဒၵသစသည္ျဖင့္ ေဆာင္ျပ၍ တျဖည္းျဖည္း ေနာက္မွ မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာ ေနယ်ပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း။
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား အက်ဥ္း (ပါဠိ) အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အက်ယ္ (အ႒ကထာ) အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္လ်က္ ခ်ဥ္းကပ္ေသာအားျဖင့္ လည္းေကာင္း ဤသို႔ အစဥ္အတိုင္း သစၥာေလးပါးတရားကို ထိုးထြင္း၍ သိျမင္သည္ ျဖစ္၏။ ဤပုဂၢိဳလ္ကို ဥေဒၵသစသည္ျဖင့္ ေဆာင္ျပ၍ တျဖည္းျဖည္း ေနာက္မွ မဂ္ဖိုလ္ကိုရေသာ ေနယ်ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။

ပုဒ္ဗ်ည္းမွ်သာ အတုိင္းအရွည္ရွိေသာ ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း။
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား အႀကိမ္မ်ားစြာ နာၾကားေသာ္လည္း၊ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေဟာေျပာရြတ္ဆိုေသာ္လည္း၊ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေဆာင္ျပ ေသာ္လည္း၊ အႀကိမ္မ်ားစြာ သရဇၥ်ာယ္ေသာ္လည္း ထိုကိုယ္၏အျဖစ္၌ သစၥာေလးပါးတရားကို ထိုးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ မျဖစ္။ ဤပုဂၢိဳလ္ကို ပုဒ္ဗ်ည္းအတို္င္းအရွည္ရွိေသာ ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။”

အထက္ပါ ေဒသနာေတာ္လာ ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ ဤဘ၀တြင္ မဂ္ဖိုလ္ လံုး၀မရႏုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏။ အကယ္၍ ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တိဟိတ္ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ျပဳလွ်င္ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ကာ မဂ္ဖိုလ္ရႏိုင္ပါသည္ဆိုလွ်င္ အထက္ပါအတိုင္း မကၽြတ္ထိုက္ေသာပုဂၢိဳလ္၊ ပဒပရမပုဂၢိဳလ္ စသည္ျဖင့္ ေဟာေနဖြယ္ပင္ မလိုပါ။

ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို နာရမွေတာ့ တိဟိတ္ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ မခဲယဥ္းေတာ့ပါ။ သမထ၀ိပႆနာလုပ္ငန္းမ်ား သည္ ဉာဏ္ယွဥ္၍ ျပဳရေသာ တိဟိတ္ကုသိုလ္မ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
အ႒ကထာတို႔၌လာေသာ နတ္ရြာ-နိဗၺာန္-စ်ာန္-မဂ္-ဖိုလ္တရားတို႔ကို တားျမစ္တတ္ေသာ အႏၲရာယ္တို႔ကို ထုတ္ျပဦးမည္။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ သဂၢႏၲရာယ္ (နတ္ျပည္အႏၲရာယ္)၊ မဂၢႏၲရာယ္ (မဂ္ဖိုလ္၏ အႏၲရာယ္) ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ တရားငါးမ်ိဳး ရွိပါသည္။ ထိုငါးမ်ိဳးမွာ---

၁။ ကမၼႏၲရာယ္ = မာတုဃာတက (မိခင္ရင္းကို သတ္မႈ) စေသာ ပၪၥာနႏၲရိယကံငါးပါးႏွင့္ ဘိကၡဳနီမ၌ မိစၧာစာရက်ဴးလြန္မႈသည္ ကမၼႏၲရာယ္မည္၏။ (ပၪၥာနႏၲရိယကံထိုက္သူမွာ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္သာမက ေနာက္ဘ၀၌ သုဂတိဘ၀ကိုပင္ ရဖို႔ရာ အခြင့္မရွိ။ ဘိကၡဳနီမ၌ မိစၧာစာရ ျပဳသူကား စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကိုသာ မရသည္၊ ေကာင္းမြန္စြာ ေနထိုင္လွ်င္ သုဂတိဘ၀ကိုကား ရႏိုင္ပါေသး၏။ အရိယာျဖစ္ေသာ ဘိကၡဳနီမ၌ လြန္က်ဴးလွ်င္ကား သုဂတိဘ၀ကိုပင္ မရႏိုင္၊ အပါယ္ေရာက္ေၾကာင္း ကံျဖစ္၏။ သာမန္ဘိကၡဳနီမ၌ပင္ ႏွစ္ဦးသေဘာ တူမွ မိစၧာစာရမျဖစ္ႏိုင္သည္။ အလိုမတူဘဲ အတင္းအၾကပ္ က်ဴးလြန္ရာ၌ကား သဂၢႏၲရာယ္ျဖစ္၏။ )


၂။ ကိေလသႏၲရာယ္ = (ကိေလသာဆယ္ပါးတြင္ ပါေသာ) အေဟတုကဒိ႒ိ, အႀကိယဒိ႒ိ, နတၳိကဒိ႒ိ ဟူေသာ နိယတမိစၧာဒိ႒ိ သည္ ကိေလသႏၲရာယ္ မည္၏။ (ဤနိယတမိစၧာဒိ႒ိရွိသူမ်ားလည္း ဤဘ၀ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကို မရႏိုင္႐ံုမွ်မက ေနာင္ဘ၀၌လည္း သုဂတိဘ၀ ကိုပင္ ရႏိုင္ခြင့္မရွိ။ ၀ိသုဒၶိမဂ္တြင္ လြန္ကဲေသာ ကိေလသာရွိေသာ ဥဘေတာဗ်ည္းႏွင့္ ပ႑ဳက္မ်ားကိုလည္း ၀ိပါကႏၲရာယ္၌ မသြင္းဘဲ ဤကိေလသႏၲရာယ္၌ သြင္းျပသည္။)


၃။ ၀ိပါကႏၲရာယ္ = အဟိတ္-ဒြိဟိတ္ ပဋိသေႏၶစိတ္မ်ားသည္ ၀ိပါကႏၲရာယ္မည္၏။ (ည့ံဖ်င္းေသာ မ်ိဳးေစ့ေၾကာင့္ မေအာင္မျမင္ ေပါက္ခဲ့ရေသာ သစ္ပင္သည္ မည္မွ်ေလာက္ပင္ ေရစင္သြန္းေလာင္း အပ္ေသာ္လည္း ႀကီးက်ယ္ျမင့္မား ဖြံ႕ထြားဖို႔ရာ ေမွ်ာ္လင့္ဖြယ္မရွိေတာ့ သကဲ့သို႔၊ ထို႔အတူ ညံ့ဖ်င္းေသာ ကံေၾကာင့္ အဟိတ္ ဒိြဟိတ္ ပဋိသေႏၶ ေနခဲ့ရသူမွာ မ်ိဳးေစ့ျဖစ္ေသာ ပဋိသေႏၶ၀ိပါက္ကိုက မေအာင္ျမင္ေသာ ေၾကာင့္ ဤဘ၀၌ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္တရားျဖင့္ စည္ကားဖို႔ရာ မရွိေတာ့။ ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ပါမူ တမလြန္၌ သုဂတိဘ၀ကိုကား ရႏိုင္ပါေသး၏။)


၄။ အရိယူပ၀ါဒႏၲရာယ္ = အရိယာပုဂၢိဳလ္မွန္း သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ ယုတ္မာေသာ စိတ္ထားျဖင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္ကို စြပ္စြဲ ကဲ့ရဲ႕ ဆဲေရးျခင္းသည္ အရိယူပ၀ါဒႏၲရာယ္မည္၏။ နတ္ရြာ နိဗၺာန္ မဂ္ ဖိုလ္ စ်ာန္၏ အႏၲရာယ္ျဖစ္၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္ထံသြား၍ ေတာင္းပန္၀န္ခ် လွ်င္ကား အျပစ္ေျပေပ်ာက္၏။ အကယ္၍ ထိုပုဂၢိဳလ္မရွိေတာ့လွ်င္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ လူႀကီးသူမ သံဃာမ်ားထံသို႔ သြား၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာင္းပန္လွ်င္ ၊ အယုတ္ဆံုးအားျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္အိပ္စက္ခဲ့ရာ ခုတင္ေညာင္ေစာင္း၊ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ သခ်ႌဳင္းဂူ စသည္သို႔ သြား၍ ေတာင္းပန္ကန္ေတာ့လွ်င္ အႏၲရာယ္ ေျပေပ်ာက္ႏုိင္၏။ (ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ႀကံေနထိုင္သူကိုလည္း မျပစ္မွားမိေစရ၊ အရိယူပ၀ါဒကံတမွ် အျပစ္ႀကီးေလးလွ၏။)


၅။ အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္ = လြန္က်ဴးလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ သင့္ေရာက္အပ္ေသာ အာပတ္မ်ားသည္ အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္ မည္၏။ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ပါရာဇိကအျပစ္သင့္လွ်င္ လူမထြက္သမွ်၊ သံဃာဒိေသသ္အာပတ္သင့္လွ်င္ ပရိ၀ါသ္ မာနတ္ မေဆာက္တည္ သမွ် ၊ ၾကြင္းေသာအျပစ္မ်ားသင့္လွ်င္ ေဒသနာမၾကားသမွ် ထိုအႏၲရာယ္မွ မကင္းလြတ္၊ ထိုအႏၲရာယ္မကင္းက သုဂတိဘ၀ႏွင့္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ရဖို႔ရာ အခြင့္မရွိေတာ့။ ဤဘဝမွ စုေတလွ်င္ အပါယ္ေလးပါးသို႔သာ သြားရဖို႔ ရွိ၏။

သို႔ရာတြင္ ပုထုဇဥ္သဘာဝအလိုက္ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္၍ အျပစ္သင့္ၿပီးေနာက္ ဆိုင္ရာဝိနည္းလမ္းေၾကာင္းျဖင့္ ကုစားပါလွ်င္ ထိုအျပစ္မ်ား ကင္းစင္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ထိုအာဏာဝီတိကၠမ (ဘုရားရွင္၏ အာဏာေတာ္ကို ေက်ာ္နင္းျခင္း) အမႈကို မျပဳမိေအာင္လည္း ေစာင့္စည္း၍ ၊ မေတာ္တဆျပဳမိျပန္လွ်င္လည္း ဆိုင္ရာ ဝိနည္းကံအရ ကုစား၍ သဒၶါတရားျဖင့္ ေနထိုင္သူမွာ ထိုအႏၲရာယ္မွ ကင္းႏိုင္ပါ၏။
နတ္ရြာ မဂ္ဖိုလ္စ်ာန္ကို မတားျမစ္ပါ။ (သၿဂႌဳဟ္ဘာသာဋီကာႏွင့္ ဆိုင္ရာအ႒ကထာ+ဋီကာမ်ား)
အထက္ပါ နတ္ရြာနိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္စ်ာန္တို႔ကို တားျမစ္ႏိုင္ေသာ အႏၲရာယ္ငါးမ်ိဳးတို႔တြင္ ေနာက္ျဖစ္ေသာ အရိယူပဝါဒႏၲရာယ္ႏွင့္ အာဏာဝီတိကၠမႏၲရာယ္မွာ ကုစားေကာင္းေသာ အႏၲရာယ္မ်ားျဖစ္၏။ အထက္သံုးပါးမွာ မကုစားေကာင္းေသာ ကုစား၍လည္းမရႏိုင္ေတာ့ ေသာ အႏၲရာယ္မ်ားျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အႏုဒီပနီပါဌ္တြင္ “ေသေသသု တီသု ပဋကမၼံ နာမ နတၳိ၊ -ေမ ဓမၼာ -မသၼႎ ဘေဝ စ်ာနမဂၢါနံ အႏၲရာယံ ကေရာႏၲီတိ အႏၲရာယိကာ နာမ” ဟု မိန္႔၏။ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခု မွာ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္မ်ားအရ ပဋိသေႏၶစိတ္ႏွင့္ စုတိစိတ္သည္ ဘဝတစ္ခု၌ တူရၿမဲ၊ တစ္မ်ိဳးတည္းသာ ျဖစ္ရၿမဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒြိဟိတ္စိတ္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶ ေနလာခဲ့သူသည္ ဤဘဝမွာပင္ တိဟိတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲကာ စုေတေသာအခါ တိဟိတ္စိတ္ျဖင့္ စုေတသည္ဟူ၍ မရွိႏိုင္ပါ။

အနည္းငယ္ထပ္၍ ဆိုရလွ်င္ လူဘံုသားတို႔သည္ အဟိတ္ကုသလဝိပါက္ ဥေပကၡာသဟဂုတ္စိတ္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶေနေသာ အဟိတ္ပုဂၢိဳလ္၊ ဉာဏ္ (အေမာဟဟိတ္) မပါေသာ မဟာဝိပါက္ ဉာဏဝိပၸယုတ္ေလးပါး (တပါးပါး)ျဖင့္ ပဋိသေႏၶေနေသာ ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္၊ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ-ဟူေသာ ဟိတ္သံုးပါးလံုးပါေသာ မဟာဝိပါက္ ဉာဏသမၸယုတ္စိတ္ေလးပါး (တပါးပါး) ျဖင့္ ပဋိသေႏၶေနေသာ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္-ဟု သံုးမ်ိဳးရွိႏိုင္ရာ အဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ပဋိသေႏၶပါ ဆြံ႕အ နားမၾကားသူမ်ား၊ ဝမ္းတြင္း ကန္း၊ ဝမ္းတြင္း႐ူး စသည္မ်ားႏွင့္ မိန္းမလ်ာ စေသာ လူစဥ္မမီ လူတန္းမေစ့သူမ်ားဟု က်မ္းစာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားၿပီး ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ပုံပန္းသဏာန္--အားျဖင့္ ကြဲျပားျခားနားမႈ မရွိပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ ခြဲျခားရခက္ပါသည္။ စာမတတ္႐ံု မွတ္ဉာဏ္မေကာင္း႐ံုမွ်ျဖင့္ ဒိြဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ဟု မဆိုႏုိင္သလို ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားစြာ ရရွိ႐ံုမွ်ျဖင့္လည္း တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္ပါ။

သို႔ရကား မိမိသႏၲာန္၌ တရားအားထုတ္ဖို႔ရာ သဒၶါတရား ကုသလစၧႏၵ ဝီရိယတို႔ မရွိသည္ကို ဖံုးကြယ္လိုသျဖင့္ “တို႔ကေတာ့ ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီဘ၀ေတာ့ မဂ္ဖိုလ္ရႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါန သီလေလာက္ပဲ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ပါေတာ့မယ္” ဟု ဆင္ေျခေပးျခင္းသည္လည္း မမွန္ကန္ပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ “ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သူ အားထုတ္လွ်င္ ေနာက္ဘဝ၌ တိဟိတ္ျဖစ္၏။ အားမထုတ္လွ်င္ ဘဝအဆက္ဆက္ပင္ ဒြိဟိတ္က တက္ခြင့္ မရႏုိင္ရာၿပီ။ အဟိတ္သို႔ ေလ်ာ့၍ သြားဖို႔သာရွိေတာ့သည္” ဟူေသာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မိန္႔မွာခ်က္ကို အေလးအနက္ထား၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကကုန္ရာ၏။

ဘုရားရွင္ပင္လွ်င္ ဒြိဟိတ္ကို တိဟိတ္ျဖစ္ေအာင္၊ မကၽြတ္ထိုက္သူကို ကၽြတ္ထိုက္သူျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါသည္ ကို ရေအာင္လုပ္ႏိုင္ပါသည္ဟု ဆိုလာလွ်င္လည္း လိမ္ညာလွည့္ဖ်ား ျခင္းမွတစ္ပါး အျခားမရွိႏိုင္ပါ။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို အ႒ကထာမ်ားတြင္ “သင္သည္ ဘုရားရွင္ မေဟာအပ္သည္ကို ေဟာ၏။ ဘုရားရွင္၏ ဓမၼစက္ကို ပုတ္ခတ္၏။ ဘုရားရွင္၏ ေဝသာရဇၨဉာဏ္ကို တားျမတ္၏။ ”-စသည္ျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံတြင္ ခိုးသူႀကီး ဓားျပႀကီး တစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ္ လူအမ်ား၏ အစီးအပြားမဲ့ျခင္း ဆင္းရဲျခင္းငွါ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးသည္ သာသနာေတာ္၌ သူခိုးဓားျပႀကီးအျဖစ္ျဖင့္ လူအမ်ား၏ အစီးအပြားမဲ့ျခင္း ဆင္းရဲျခင္းငွါ ျဖစ္လာသူဟု ဥပမာေပးေတာ္မူၾက၏။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို “မိမိ၏ လြဲမွားစြာ ယူအပ္ေသာ အယူျဖင့္ ငါတို႔ကိုလည္း စြပ္စြဲ၏၊ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ၿဖိဳဖ်က္၏။ မ်ားစြာေသာ မေကာင္းမႈကိုလည္း ျဖစ္ပြားေစ၏။ ထိုမွားေသာအယူသည္ (မဂ္ဖိုလ္မွ) အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေသာ ထိုေယာက်္ားအား ရွည္ၾကာစြာေသာ ကာလပတ္လံုး အစီးအပြားမဲ့ျခင္း ဆင္းရဲျခင္းငွါ ျဖစ္လတၱ႔ံ ”ဟု ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူပါသည္။

ေအာက္ပါေဒသနာေတာ္ကို ေထာက္႐ႈ၍ မိမိလည္း သာသနာ ဖ်က္သူထဲတြင္ မပါဝင္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။
“ရဟန္းတို႔ ၊ အၾကင္ရဟန္းတို႔သည္ အဓမၼ-ကို ဓမၼ-ဟု ျပကုန္၏။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ လူအမ်ား၏ အစီးအပြားမဲ့ျခင္းငွါ လူအမ်ား၏ ခ်မ္းသာမဲ့ျခင္းငွါ လူအမ်ား၏ အက်ိဳးမဲ့ျခင္းငွါ နတ္လူတို႔၏ အစီးအပြား မဲ့ျခင္းငွါ ဆင္းရဲျခင္းငွါ က်င့္သည္မည္ကုန္၏။ ရဟန္းတုိ႔ ထိုရဟန္းတို႔သည္ မ်ားစြာေသာ အကုသိုလ္ကိုလည္း ျဖစ္ပြားေစသည္ မည္ကုန္၏။ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ဤသာသနာေတာ္ကိုလည္း ကြယ္ေပ်ာက္ေစသည္ မည္ကုန္၏-ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။

(အဂၤုတၱိဳရ္၊ ဧကကနိပါတ္၊ ေတတၱႎသတိမသုတ္)
တရားမႀကိဳက္၊ အမွားလိုက္၊ ဆရာမိုက္ႏွင့္ လြဲၾကပါေစ။ ။
အရွင္ေကာဝိဒ (ေယာ)