“ဘ၀ခႏၶာရဲ႕ အလွတန္ဆာ”

မိမိတုိ႔ အမရပူရၿမိဳ႕တူးေမာင္းတုိက္ကုိ
ပညာသင္ဖုိ႔ ေရာက္စေလာက္က တုိက္ထဲမွာ
ဦးဣႏၵကကေလးဆုိတဲ့ ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးရွိတယ္။
သူ႔မွာေမြးရာပါအျဖစ္ ပါးစပ္ကရြဲ႕ေနလုိ႔ ေလာကအလုိ
ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ “ႏႈတ္မလွဘူး” လုိ႔ပဲ
ေျပာရမွာပါ။ အဲဒီဘုန္းႀကီးက အမ်ားသံဃာအသုံးျပဳတဲ့
ကုဋီေတြကုိ ေန႔စဥ္ေဆးေက်ာၿပီး ေရစက္ေမာင္း၊
တံျမက္လွည္းစတဲ့ သံဃာ့ေ၀ယ်ာ၀စၥကုိ
အျမဲေဆာင္ရြက္တာျဖစ္လုိ႔ သံဃာမ်ားက
ေလးစားရုိေသၾကပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက တူးေမာင္တုိက္
ည၀ါအေက်ာ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိတုန္းဆုိေတာ့
ဥပုသ္သီတင္း အဖိတ္ေန႔
ညေနပုိင္းဆုိရင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဘုရားႀကီး
တုိက္ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱဥကၠံသနဲ႔
ေရႊေရးေဆာင္ သဒၵါအေက်ာ္
ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲပ႑၀တုိ႔ ဦးေဆာင္ျပီး
ဆရာေတာ္ႀကီး သုံးေလးပါးတုိ႔ ႂကြေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။
အဖိတ္ေန႔ညေနပုိင္းမွာ သိမ္သင္တန္းပုိ႔ခ်ၿပီး၊
ဥပုသ္ေန႔ ညပုိင္းေရာက္မွ ျပန္ၾကြၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကလည္း သံဃာ့ေ၀ယ်ာ၀စၥ
ေဆာင္ရြက္ေနတဲ႔ ဦးဣႏၵကေလးကုိ
သိသိမွတ္မွတ္ ရွိၾကပါတယ္။

တစ္ေန႔ဆြမ္းစားအျပီး ေရေႏြး၀ုိင္းတြင္ ေနၾကရင္း
ဦးဣႏၵကေလးရဲ့ အေၾကာင္း ေျပာဆုိေနၾကရာ
ေက်ာင္းတုိက္ထဲက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက
“ဦးဣႏၵက ေလးက ေမြးရာပါ ပါးစပ္ရြဲ႔ေနလုိ႔
ႏႈတ္ကသာ က်ည္းတန္တာ စိတ္ကေတာ့ အလြန္လွတယ္။
သံဃာ့အေပၚမွာထားတဲ့ သူရဲ့ေစတနာကေတာ့
ခ်ီးက်ဴးေလာက္ပါတယ္”လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္တဲ့အခါ ....

■ေရႊေရးေဆာင္ ဆရာေတာ္ ဘုရားက
“ကုိယ္ေတာ့္ႏႈတ္လွတယ္၊ မလွဘူးဆုိတာ
ႏႈတ္ခမ္းရြဲ႔တာတုိ႔၊ သြားေခါတာတုိ႔ ကုိၾကည့္ၿပီး၊
ဆုံးျဖတ္မယ္ဆုိရင္ ျမတ္စြာဘုရားအလုိက်ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ႏႈတ္ရဲ့ အလွဆုိတာ ႏႈတ္ခမ္းရြဲ႕တာ၊
တည့္တာနဲ႔ဘာမွမဆုိင္ဘူး။ လကၡဏာေတာ္ႀကီး
ဘုရားရွိခုိးထဲမွာပါသလုိ သူ႔နားမခ်မ္း၊
ၾကမ္းၾကမ္းၾကဳတ္ၾကဳတ္၊ အယုတ္တမာ၊
မေျပာဆုိဘဲ ခ်ိဳသာေအးၾကည္ ေျပာဆုိေလ့ရွိရင္
ဒီႏႈတ္ဟာလွတာပဲ။ဒါမွ တကယ့္ဘုရားရွင္
အလုိက်အလွစစ္”လုိ႔ မိန္႔ၾကားလုိက္တယ္။

မွန္ပါတယ္။ လူရဲ့ခႏၶာကုိယ္ကုိ လူတုိ႔ရဲ့ အျပဳအမူ
ကံသုံးပါးနဲ႔ ခြဲေ၀ၾကည့္ မယ္ဆုိရင္ ဇိ၀ွါဒြါရလုိ႔ေခၚတဲ့
(ႏႈတ္-ပါးစပ္)က ၀စီကံရဲ့ ျဖစ္ရာဌာနပါ။
ဟဒယႏွလုံးက မေနာကံျဖစ္ရာဌာန။
က်န္တဲ့ စကၡဳ၊ ေသာတ၊ ဃာန၊ ကာယတုိ႔က
ကာယကံရဲ့ ျဖစ္ရာ ဌာနေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ခႏၶာရဲ့ အေကာင္း၊
အဆုိးကုိ ေျပာလုိတဲ့အခါမွာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္
စကားအျဖစ္နဲ႔ “ ကုိယ္၊ႏႈတ္၊ႏွလုံး”လုိ႔
သုံးစြဲေျပာ ဆုိေျပာဆုိၾကတာပါ။

ဒီသုံးမ်ိဳးထဲမွာ ႏွလုံးလုိ႔ေခၚတဲ့
မေနာကံရဲ့ ျဖစ္ရာဌာနနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔
■အာရုံကုိ သာမာန္သိမႈ စိတ္ နဲ႔ ၊
■ခြဲျခမ္းသိမႈ ပညာ လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးထပ္ျပီး
ခြဲျခားႏုိင္ပါ တယ္။

ေလာကမွာ လွပတယ္၊ က်က္သေရရွိတယ္ဆုိတာဟာ
သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အဆင္တန္ဆာကုိ
ဆင္ျမန္းတတ္မႈ၊ ဆင္ျမန္းထားမွ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶအလုိအရ ဘ၀ခႏၶာကုိအလွဆင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္
ဆင္ျမန္းစရာ အဆင္တန္ဆာသုံးမ်ိဳးသတ္မွတ္ထားပါတယ္။
မျဖစ္မေန လုိက္နာက်င့္သုံး ဆင္ျမန္းၾကရမွာျဖစ္လုိ႔
သိကၡာသုံးပါးလုိ႔လည္းေခၚပါတယ္။

ဘ၀ခႏၶာကုိ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္
ခ်မွတ္ေပးထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားျဖစ္လုိ႔
“စည္းကမ္းသုံးမ်ိဳး”လုိ႔လည္း ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ “သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ” တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီသုံးမ်ိဳးထဲမွာ
☛သီလဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔ႏႈတ္တုိ႔ရဲ့
အဆင္တန္ဆာပါ။
ခႏၶာ ကုိယ္ဟာ ေမြးတြင္းပါအရ ျဖစ္ေစ၊
အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သြားလုိ႔ပဲျဖစ္ေစ။
ဆံျဖဴ၊ နားထုိင္း၊ ခါးကုိင္း၊ သြားေၾကြ၊
အေရတြန္႔တြဲေနပါေစ။ သူ႔ အသက္သတ္မႈ၊
သူ႔ဥစၥာခုိးမႈဆုိတဲ့ ဒုစရုိက္ေတြ ကင္းစင္ၿပီး၊
သူ႔အက်ိဳးကုိ ကာကြယ္ေပးျခင္း၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း
ဆုိတဲ့ကာယကံနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ၀ါရိတၱ ၊စာရိတၱ
သီလနဲ႔ ျပည့္ စုံေအာင္ တန္ဆာဆင္ေပးမယ္ဆုိရင္
ဒီခႏၶာကုိယ္ဟာ လွပၿပီး အျမဲက်က္သေရ ရွိေနပါတယ္။

☛ႏႈတ္ကလည္း လိမ္ညာ ကုန္းေခ်ာ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္၊
အက်ိဳးမဲ့စကားေတြ ေရွာင္ၾကဥ္ျပီး မွန္ကန္မႈ၊
သင့္ျမတ္ညီညြတ္မႈ၊ နာ၀င္ခ်ိဳသာမႈနဲ႔ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈ
ရွိတဲ့ စကားေတြကုိသာ ေျပာဆုိေလ့ရွိရင္ ဒီႏႈတ္ဟာ
အျမဲတမ္းလွပျပီး က်က္သေရ ရွိေနတာပါပဲ။

အမွန္ကေတာ့ အရပ္စကားအရသာ လွပတယ္၊
က်က္သေရရွိတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ရတာပါ။
ဓမၼဂုဏ္သိကၡာအရ အတိအက် ေျပာရင္ ပုိျပီး
ဂုဏ္ေျမာက္တဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ “ျမင့္ျမတ္တယ္”လုိ႔
ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
“သီလဆုိတာ အရြယ္မေရြးအတင့္တယ္ဆုံး၊
အလွပဆုံးနဲ႔ အျမင့္ျမတ္ဆုံး၊ အဆင္ တန္ဆာျဖစ္တယ္”
ဆိုတာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ မွတ္ခ်က္စကားျဖစ္ပါတယ္။

☛သမာဓိသိကၡာဆုိတာ စိတ္ရဲ့စည္းကမ္း စိတ္ရဲ့
အဆင္တန္ဆာျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဟာ ကမၼဌာန္းအာရုံနဲ႔
ပြားထုံျပီး သမာဓိရေအာင္ တည္ေဆာက္ထားမွ
စည္းကမ္းရွိတဲ့စိတ္၊ က်က္သေရမဂၤလာ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔
ျပည့္စုံတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
သမာဓိမရွိ ၊ေလလြင့္တုန္လႈပ္ေနတဲ့စိတ္ဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ေကာင္းမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
စိတ္ေကာင္းမဟုတ္တဲ့အတြက္ က်က္သေရမဂၤလာ
ဂုဏ္သိကၡာမဲ့တဲ့ စိတ္ယုတ္၊စိတ္ညံ့လုိ႔ပဲ ဆုိရမွာပါ။

☛ပညာသိကၡာဆုိတာ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတတုိ႔ရဲ့
စည္းကမ္း အဆင္တန္း ဆာျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ ဗဟုသုတေတြ ႂကြယ္၀ျပီး ၊
ေလာကရဲ့ သတ္မွတ္ ခ်က္အရ ဘယ္လုိ
ပညာေတြ ျပည့္စုံတတ္ကြၽမ္းေနတယ္ပဲ ဆုိဆုိ ၊
အနည္းဆုံး ဘ၀ခႏၶာရဲ့ ပကတိသေဘာမွန္ျဖစ္တဲ့
ျဖစ္မႈ ပ်က္မႈကုိ အဟုတ္အမွန္ ထုိးထြင္း သိျမင္တတ္တဲ့
“၀ိပႆနာ ပညာ” နဲ႔ တန္ဆာဆင္ မထားဘူး
ဆုိရင္ ဒီအသိ၊ ဒီပညာ ဟာ ျမင့္ျမံတဲ့ အသိပညာမွန္
မဟုတ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။

ပညာသိကၡာ၊ ပညာတန္ဆာဟာ ဘ၀ခႏၶာ
တစ္ခုလုံးအတြက္ အေရးအႀကီးဆုံး အဆင္တန္ဆာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က…

“ဘ၀ခႏၶာရဲ့ ျဖစ္မႈပ်က္မႈကုိ သိတတ္တဲ့ ၀ိပႆနာ
ဉာဏ္ပညာမပါဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွည္
ေနရတာထက္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ ပညာနဲ႔ တစ္ရက္
တစ္ညဥ့္ေလာက္ အသက္ရွင္ရတာက ျမတ္တယ္”
လုိ႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တာပါ။

ဒါကုိျခဳံျပီး သုံးသပ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ဘ၀ခႏၶာရဲ့
လွပတင့္တယ္မႈ၊ က်က္သ ေရမဂၤလာရွိမႈ၊
ျမင့္ျမတ္မႈဆုိတာ ေမြးတြင္းပါ ခႏၶာအခ်ိဳးအစားနဲ႔
မဆုိင္ဘဲ မိမိ ကုိယ္တုိင္တည္ေဆာက္
က်င့္သုံးဆင္ျမန္းထားတဲ့ “သိကၡာသုံးပါး”နဲ႔သာ
ဆုိင္တယ္ ဆုိတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ခႏၶာတစ္ခုဟာ အတိက္ကံ
အေထာက္အပ့ံအရ ေမြးရာပါ ရုပ္အဆင္းက
ဦးဘုိးစိန္ႀကီးရဲ့ သီခ်င္းထဲကလုိ
“ မညိဳ မျဖဴ၊ မဆူ မႀကဳံ၊ မျမင့္ မနိမ့္၊ အမႈစုံ
တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ကင္းေျခာက္ျပစ္တဲ့သူ” ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
“ေကာင္းျခင္း ငါးျဖာ၊ ကင္းကြာေျခာက္ျပစ္၊
နတ္အစစ္လား လူပဲလား”လုိ႔ ခြဲျခားမရေလာက္ေအာင္
လွပသူလုိ႔ပဲ ဆုိဆုိ၊“ ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္”လုိ႔ပဲ ထင္ထင္၊
“ႏႈတ္ၾကမ္း၊ ကုိယ္ ယုတ္၊ စိတ္ထားပုပ္ေအာင္
ဒုစရုိက္တရားေတြ လြမ္းမုိးေနျပီဆုိရင္ ဘယ္လုိမွ
အထူးမွည့္ေခၚ စရာမလုိဘဲ ကမၼသတၱိသေဘာအတုိင္း
အျပစ္မ်ိဳးစုံ ထင္က်န္ေနမွာ ျဖစ္လုိ႔ ဓမၼသေဘာအရ
အက်ည္းအတန္ဆုံး “ျပစ္မ်ိဳးစုံ မွဲ႔ လုိ႔ထင္” သူသာ
ျဖစ္လိမ့္မယ္။”

ျမတ္စြာဘုရားဆင္ျမန္းေစလုိတဲ့ သိကၡာသုံးရပ္
စည္းကမ္းသုံးျဖာကုိ ဘ၀ ခႏၶာမွာ အလွဆင္ထားႏုိင္သူ
အဖုိ႔ေတာ့ ေမြးရာပါ ကံ၀ဋ္ေႂကြးအရ--

●စကၡဳပါလ မေထရ္တုိ႔လုိ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း
အလင္းမရၾကသူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊
●ခုုဇၨဳတၱရာလုိ ကုန္းကြေနသူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊
●သုပၸဗုဒၶသီတင္းသည္လုိ
အေရျပား ေရာဂါသည္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ႏႈတ္ႁမြတ္ခ်ီးက်ဴးရေလာက္ေအာင္
ဂုဏ္က်က္သေရ အေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စုံႏုိင္ၾကတာမုိ႔ မိမိတုိ႔ရဲ့
ဘ၀ခႏၶာကုိ ကုိယ္ပုိင္အလွရတနာတုိ႔နဲ႔
ျပည့္စုံတင့္တယ္ေအာင္ စနစ္တက်
အားထုတ္ဆင္ျမန္းႏုိင္ၾကပါေစေသာ္၀္….။
-【ဆရာေတာ္ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm