“မိဘ ေမတၱာ”
•••••••••••••••••
❦ကုိယ့္သားသမီးေတြကုိ
ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ ဘယ္လုိျဖစ္ေစခ်င္သလဲ။
ကုိယ့္သားသမီးဟာ ခႏၶာကုိယ္လည္း က်န္းမာရမယ္။
စိတ္လည္း က်န္းမာရမယ္။
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေကာင္း၊
မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ရမယ္။
မိတ္ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔လည္းပဲ အေပးအယူ
အျပန္အလွန္ရွိၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
နားလည္တဲ့ ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္။
ပညာရပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိလည္း နားလည္းရမယ္၊သိရမယ္။
စားဝတ္ေနေရးလည္း အဆင္ေျပရမယ္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚႏုိင္ရမယ္။

ဒီထက္လည္း ထပ္ျဖည့္လုိက္ပါဦးေနာ္။
မိဘေမတၱာနဲ႔ ျဖည့္မယ္ဆုိ ျဖည့္စရာေတြ
အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ ဘာသာ တရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့
အသိအျမင္လည္း နက္နက္နဲနဲ၊သဘာဝက်က်
သိတဲ့ သူေတြ ျဖစ္ရမယ္။ လူေကာင္းသူေကာင္း ျဖစ္ရမယ္။
အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတဲ့ သူေတြ ျဖစ္ရမယ္။
တရားထူး အသိဉာဏ္ထူးကို ရႏုိင္တဲ့ သူေတြလည္းျဖစ္ရမယ္
စသျဖင့္ေပါ့။

အဲဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ရင္ သူတုိ႔အတြက္
ငါတို႔ ဘာေတြ စီစဥ္ေပးရမယ္။
မိဘတစ္ဦးတည္းလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး။
ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြခ်ည္းပဲလည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး။
မိဘဘက္ကလည္း လုပ္ေပးႏုိင္သေလာက္လည္း
လုပ္ေပးရမယ္။ ဆရာ၊ဆရာမေတြဘက္ကလည္း
တတ္ႏုိင္တာ လုပ္ရမယ္။
တခါတေလ မိဘေတြ မတတ္ႏုိင္တာဆုိရင္
တတ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ေပးရတယ္။

ဘုန္းၾကီးကုိယ္တုိင္ အဲဒီလို လုပ္ေပးတာပဲ။
စာအုပ္ေကာင္းေလးေတြ ရွာေပးတယ္။
တိတ္ေခြေကာင္းေတြ ရွာေပးတယ္။
တခါတေလ စာဖတ္ျပတယ္။
ဖတ္ျပရင္းနဲ႔ ေဆြးေႏြး ေပးတယ္။
သူတုိ႔ ဒုကၡေတြ အခက္အခဲေတြ ၾကံဳရတဲ့ အခါ
ကိုယ့္ကုိ လာေျပာလို႔ ရွိရင္ ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႔
မေျဖရွင္းေပးဘူး။ နက္နက္နဲနဲ နားလည္ေအာင္
ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဒါကုိ ေဆြးေႏြးေပးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲ၊
ဘယ္လုိ သေဘာထားေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲ။
ဘယ္လို လုပ္ရင္ အဆင္ေျပမလဲ။
ေနာင္ ဒီလုိ အခက္အခဲမ်ဳိး မၾကံဳရေအာင္
ဘယ္လုိ သေဘာထားရမလဲ၊ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ၊
ဘယ္လုိ ဆိုရမလဲ။
ေနတာ ၊ထုိင္တာ ေျပာတာ စားတာ၊ ေသာက္တာ
ဝတ္တာက အစ ဘာမွ မက်န္ေအာင္ ေဆြးေႏြးတယ္။

ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရမယ္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလးစားရမယ္။
ကုိယ့္ကုိ သူမ်ားလည္း ေလးစားရမယ္။
အဲဒီလုိ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိေနရမလဲ။
အဲဒီလုိ သင္ေပးေတာ့လည္း တတ္လာတာပါပဲ။

“ဒီလိုလူ” ျဖစ္လာေအာင္ ဆုိၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္
ထားရတာပဲ။ သားသမီးေတြကုိလည္း ေျပာျပေစခ်င္တယ္။
ေျပာပါမ်ားရင္ သူတုိ႔ သေဘာေပါက္လာမယ္။

❦မိဘေတြက သားသမီးေတြကိုေတာ့ ခ်စ္ၾကပါတယ္။
ပညာေတြ သင္ေပးတယ္။ ဘဲြ႕ေတြရေစခ်င္တယ္။
အလုပ္ေတြ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္ေစခ်င္တယ္။
ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေစခ်င္တယ္။
ဒါေတြ အားလံုး ေကာင္းပါတယ္။
လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အသိဉာဏ္
ရင့္က်က္မႈ ၊ ျမင့္ျမတ္မႈကို အေထာက္အကူေပးဖုိ႔
အေရး မပါလာရင္ “တကယ္အဆင့္ျမင့္တဲ့ ေမတၱာ” လုိ႔
မေျပာႏုိင္ေသးဘူး။

❦အေပ်ာ္အပါး လံုးဝကင္းတယ္ဆုိတာကေတာ့
မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေလာကီမွာ အေပ်ာ္အပါးကို
ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ခံစားတတ္ေအာင္
သင္ေပးၿပီ ေနာက္တစ္ဖက္ကလည္း တရားနဲ႔
ပတ္သက္တဲ့့ အသိအျမင္ေလးေတြ ရင့္က်က္လာေအာင္
လုပ္တတ္ဖုိ႔ သင္ေပးဦးမွ ျဖစ္မယ္။
ဒါမွ မိဘဝတၱရား ေက်မယ္။
မိဘေမတၱာကလည္း ပိုၿပီေတာ့ ေလးနက္ပီျပင္လာမယ္။

❦လူေတာ္ လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္လုိ႔
ေျပာၾကတယ္။ ဘုန္းၾကီး ေတြးၾကည့္တယ္။
လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အရင္ၾကိဳးစားရမယ္။
လူေကာင္းက ေတာ္မွ ေကာင္းတာေတြကို
ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ႏုိင္မယ္။
မေကာင္းတဲ့ သူေတြေတာ္ရင္ မေကာင္းတာေတြကုိ
မ်ားမ်ားလုပ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကုိ
ေကာင္းတဲ့သူကုိ အားက်ေအာင္ သင္ေပးရမယ္။
စာအုပ္ေကာင္းေတြကုိ ဖတ္ျပရမယ္။

❦မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြကုိ ေျပာရဲဆုိရဲတဲ့သူေတြ၊
ဉာဏ္ရွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အိမ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကုိယ့္အယူအဆကုိ
ေျပာခြင့္မရရင္ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး “ေျပာရဲ ဆုိရဲတဲ့သူ”
ျဖစ္လာေတာ့မလဲ၊ လြတ္လပ္မႈဟာ အိမ္ကေန စရမယ္။
မိသားစု ဆက္ဆံေရးမွာ လြတ္လပ္မႈရွိမွ အျပင္ေလာကမွာ
လြတ္လပ္မႈရွိေအာင္ ဆက္ဆံတတ္မယ္။

မိဘေတြ လြပ္လပ္မႈကုိ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုး ထားသလဲ
ဆုိတာ သားသမီးေတြကို ဘယ္ေလာက္ လြပ္လြပ္လပ္
ေဆြးေႏြးခြင့္ ၊ေျပာခြင့္ ၊လုပ္ခြင့္ေပးသလဲဆုိတာနဲ႔
တုိင္းတာလုိ႔ရတယ္။

ကိုယ့္အိမ္ဟာ လြတ္လပ္မႈ အျပည့္ရတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ရမယ္။
အျပင္ေလာကမွာ မရႏုိင္တဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြကို
အိမ္မွာရမွ အဲဒီအိမ္ဟာ လြတ္လပ္တဲ့ အိမ္လို႔ဆုိႏုိင္မယ္။
လြတ္လပ္ေသာ အိမ္ျဖစ္မွ ၊
ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာအိမ္ ျဖစ္မယ္။
လြတ္လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ဖုိ႔ ပထမဆံုး လြတ္လပ္တဲ့
အိမ္ေထာင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။
အိမ္မွာ freedom of speech (လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိခြင့္)
ရွိရမယ္။ သေဘာထား ၊အယူအဆေတြ၊မတူတာေတြကုိ
မေၾကာက္မရြ႕ံ ေျပာလုိ႔ရတဲ့ ေနရာဟာ
“ကုိယ့္အိမ္” ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ သားသမီးေတြ လြတ္လပ္တဲ့
စိတ္ဓာတ္ရွိဖို႔ အိမ္ကေန စၿပီး ေလ့က်င့္ေပးရမယ္။

❦သေဘာထား အယူအဆ မတူတဲ့အခါ
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာခြင့္ဆုိခြင့္ေဆြးေႏြးခြင့္ေတာ့
ရွိသင့္တယ္။ ဒီလို ေဆြးေႏြးခြင့္ ေပးမွလည္းပဲ
ဒီသားသမီးေတြမွာ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း၊
ဆံုးျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္း၊
တာဝန္ယူႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရလာမယ္။

❦သားသမီးကုိ ခ်စ္ရင္ စဥ္းစားခြင့္ေပးပါ။
မိဘကေနရာတကာ စဥ္းစာမေပးပါနဲ႔။
မိဘက သားသမီးအစား စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ေပးတာ
ခ်စ္ရာ မေရာက္ဘူး။ သားသမီးေတြ သူ႔ဟာသူ
စဥ္းစားတတ္ေအာင္ လမ္းေၾကာင္းရံုတင္ေပးၿပီး ၊
သူတုိ႔ဟာ သူတို႔ ဆံုးျဖတ္တတ္ေအာင္ အားေပးပါ။
စဥ္းစားတတ္၊ ဆံုးျဖတ္တတ္မွသာ လြတ္လပ္တဲဲ့သူ ျဖစ္လာမယ္။

ဘယ္လုိကိစၥမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဟာသူ စဥ္းစား။
သူ႔ဟာသူ ဆံုးျဖတ္၊ သူ႔ဟာသူ တာဝန္ယူ၊
မွားသြားရင္လည္း သူ႔ဟာသူျပင္၊
အဲဒီလုိ ေနသြားမွသာ တကယ့္ျပင္ပေလာကမွာ
လက္ေတြ႕ဘဝကုိ ရင္ဆုိင္ရတဲ့အခါ
ကုိယ့္ဟာကုိယ္စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏုိင္တဲ့ တာဝန္ယူႏုိင္တဲ့သူေတြ
ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ေနာက္္ဆံုးဘယ္သူ႔ကုိမွ အားမကုိးေတာ့ဘဲ၊
ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ ရပ္တည္ႏုိင္တဲ့သူေတြ
ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။

❦လူဟာ ကုိယ့္အသိဉာဏ္၊ကုိယ့္အေတြးအေခၚ၊
ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ေနရမွသာ
ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အားရမႈ၊ ေက်နပ္မႈ ရွိတယ္။
ကုိယ့္ကုိယ္နဲ႔ သူ႔စိတ္ ေနရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုမွ
အားရမႈ ေက်နပ္မႈ မရွိဘူး။

ကုိယ္ပုိင္အေတြးအေခၚ အယူအဆ၊
ကုိယ္ပုိင္ခံစားခ်က္ မရွိရင္ သူဟာ သီးျခားရပ္တည္ႏုိင္တဲ့
လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္လုိ႔ မေျပာႏုိင္ဘူး။

❦သားသမီးလုပ္ရင္ လဲြမွာ၊ မွားမွာစုိးလို႔ မိဘကခ်ည္း
အစစ အရာရာ လုိက္လုပ္ေပးလုိ႔ရွိရင္ ဒီသားသမီးက
ၾကီးလာတဲ့အခါ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။
လုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒီလုိကေလးေတြဟာ အစြမ္းအစမဲဲ့တဲ့သူေတြ၊
စိတ္အားငယ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္လာမယ္။

မိဘေတြအေနနဲ႔ အလုပ္သင့္ဆံုး အလုပ္က
ကုိယ့္အေပၚ မွီခုိတာ၊ အားကုိးတာ၊နည္းသထက္နည္းေအာင္
လုပ္ေပးရမယ္။ ကူညီရမယ္။ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရမယ္။
သားသမီးေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာေလေလ၊
ကိုယ့္အေပၚ မွီခုိေနရတဲ့ အျဖစ္ကေန ၊
သူ႔အားသူကိုးႏုိင္ေအာင္ အခြင့္အေရး ေပးရေလေလပဲ။

သူ႕ကိစၥသူ တာဝန္ယူႏုိင္ေအာင္ သူ႔ကုိ အားေပးရမယ္။
နည္းလမ္းေပးရမယ္။ သားသမီးကုိ ခ်စ္တယ္ဆုိရင္
သူ႔မွာရႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မွန္သမွ် ၊
မ်ားမ်ားရေအာင္ သူ႔ကုိ အခြင့္အေရး ေပးရမယ္။

❦မိဘေတြက သားသမီးေတြကို သူ႔ဘာသာ
ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ၿပီးေတာ့ တီထြင္ၾကံဆၿပီးေတာ့ ၊
ကုိယ့္ထက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္ရမယ္။
ဒီလုိျဖစ္ေအာင္ အေထာက္အကူေပးသင့္တယ္။
နည္းလမ္းေပးသင့္တယ္။ ဒါမွ တကယ္ခ်စ္ရာေရာက္မွာ။

❦တကယ္ခ်စ္ရင္ လူၾကီးျဖစ္ခြင့္ေပးရမယ္။
သူ႔အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ သူ တျဖည္းျဖည္း
လူၾကီးျဖစ္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ အကူအညီေပးရမယ္။
သူ႔လြတ္လပ္မႈ သူရွာေနတာကုိ မိဘေတြက
ေမတၱာကရုဏာအျပည့္ နဲ႔ ေကာင္းတဲ့နည္းနဲ႔
အေထာက္အကူ ေပးလုိက္ပါ။
တစ္ေန႔ မိဘေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အခါမွာ သူ႔အားသူ႔ကုိးၿပီးေတာ့၊
သူ႔အသိဉာဏ္နဲ႔ သူ စဥ္းစားၿပီး ဆံုးျဖတ္ၿပီး၊
သူ႔စားဝတ္ေနေရး၊ သူ႔မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကုိ
သူ႔ဟာသူ႔ လုပ္သြားရမွာ။
အဲဒါကုိ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီ ျပင္ဆင္ရသလဲဆုိေတာ့
၁၄-၁၅ ႏွစ္အရြယ္က စၿပီး ျပင္ဆင္လုိက္ရတာပဲ။

❦ေခတ္ကာလကုိ နားလည္ၿပီေတာ့ အေျခအေနအရ
သူ႔ဟာသူ အဆင္ေျပဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္သြားဖုိ႔ ၊
သူ႔ကုိ အေထာက္အကူေပးရမယ္။
သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ၊
မိဘက ၾကိဳတင္ၿပီးေတာ့ အသိဉာဏ္ၾကီးၾကီးနဲ႔၊
ျပင္ဆင္ေပးလုိက္မွသာ တကယ္ခ်စ္ရာ ေရာက္လိမ့္မယ္။

တစ္ေန႔ ငါတုိ႔ သားသမီးေတြဟာ ငါတုိ႔ကို ခဲြခြါၿပီး
ရပ္ေဝးကုိ သြားေနရမွာ။အဲဒီအခါမွာ သူတုိ႔ ဘယ္လိုေနမလဲ၊
ထုိင္မလဲ၊ ဘယ္လုိလူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံမလဲ။
အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ စဥ္းစားတတ္ၿပီလား။
အေလ့အက်င့္ ရွိေနၿပီးလား၊
သေဘာေပါက္ၿပီးလားဆုိတာ စဥ္းစားထားသင့္တယ္။

စဥ္းစားထားၿပီးေတာ့ အခုကတည္းက သြားတာ၊
လာတာ ၊ေနတာ ၊ထုိင္တာ ၊ေပါင္းတာ သင္းတာ၊
ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါ ဘယ္ေနရာကုိ သြားသင့္တယ္။
အႏၲရာယ္မရွိေအာင္ ၊ဂုဏ္သိကၡာ မထိခုိက္ေအာင္၊
ဘယ္လုိ ေနသင့္တယ္။ ဘယ္လို လူကုိ မေပါင္းသင့္ဘူး၊
ေပါင္းသင့္တယ္ ဆုိတာကအစ လူကဲခတ္တတ္ေအာင္
မိဘက သင္ေပးဖုိ႔ လုိတယ္။
ဒီလို သင္မေပးခဲ့ရင္ ျဗဳန္းကနဲ ထြက္သြားတဲ့အခါမွာ
သူတုိ႔ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္။
ဒီမွ မဟုတ္ရင္ သံေယာဇဥ္ႀကီးၿပီး
“ေသာက” ျဖစ္ေနတာကုိ တကယ့္
“ေမတၱာ” လုိ႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္ေနလိမ့္မယ္။

❦ငါ့မွာေတာ့ သူ႔ကုိ ခ်စ္လုိက္ရလို႔ ေသာကေတြ
ျဖစ္လုိက္ရတာလုိ႔ ေတြးမယ္ေနာ္။ အဲဒါ ေမတၱာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒါ “သမုဒယ သံေယာဇဥ္” ပူေလာင္တယ္။
ေမတၱာဟာ ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္တယ္။
ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပူေလာင္မႈကုိ မျဖစ္ေစဘူး။

❦သူ႔ကိုျမင္ရင္ ဝမ္းသာတာတုိ႔၊ ေပ်ာ္တာတုိ႔၊
သူ႔ကိစၥေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေဆာင္ရြက္ေပးတာတုိ႔၊
သူ႔အတြက္ အနစ္နာခံတာတုိ႔ဟာ ေမတၱာရဲ႕
အေရးပါတဲ့ အသြင္သ႑ာန္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေမတၱာရဲ႕ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ
ေမတၱာဟာ ခံစားမႈ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အသိဉာဏ္နဲ႔ နားလည္ၿပီးေတာ့၊ အေကာင္းဆံုး ၊
အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတာ ျဖစ္သြားတယ္။
ေမတၱာဆုိတာ “ခံစားမႈ” မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၊
“အက်ဳိးကုိလုိလားျခင္း” ျဖစ္သြားတယ္။
အက်ဳိးကုိ လုိလားျခင္းဆုိတာ “အသိဉာဏ္” ျဖစ္သြားၿပီးေနာ္။

❦တကယ္ေမတၱာစစ္မွန္သြားရင္ ကုိယ့္အတြက္
ဘာအေကာင္းဆံုးလဲလို႔ ေတြးတာ မဟုတ္ဘူး။
သူ႔အတြက္ ဘာအေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ
ဆုိတာကုိ ေတြးၿပီး အဲဒါကို လုိလားတယ္။

❦သားသမီးေတြကုိ အေတြးအေခၚေကာင္းတဲ့လူေတြ၊
အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းတဲ့လူေတြ၊
ေနတာ ထုိင္တာ စည္းကမ္းရွိတဲ့လူေတြ၊
ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးမွာလည္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္
ေပါင္းတတ္ သင္းတတ္တဲ့ လူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္မွာပဲေနာ္။

အဲဒီလုိ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က
အေတြးအေခၚ အယူအဆ မွန္ကန္တဲ့လူ ျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က စကားေျပာတဲ့အခါမွာ
ညိႇညိႇႏႈိင္းႏႈိင္း တုိင္တုိင္ပင္ပင္ ေျပာတတ္တဲ့
အေလ့အက်င့္ေလး လုပ္ထားဖုိ႔ လုိတယ္ေနာ္။

ကုိယ့္သားသမီးကုိ ကုိယ္တကယ္ခ်စ္တတ္တယ္ဆုိရင္
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေနပံုထုိင္ပံု ေျပာပံုဆုိပံု
အားလံုးကုိ ျပင္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ ေနပံုထိုင္ပံု၊
ေျပာပံု ဆုိပံုဟာ ကုိယ့္္သားသမီးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔
အသိဉာဏ္ ေလးနက္မႈ၊ ရင့္က်က္မႈ၊ ျမင့္ျမတ္မႈအတြက္
အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစရမယ္။

❦ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ကုိယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ျပည့္ဝတဲ့သူျဖစ္ၿပီး၊
ကုိယ့္ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ျဖစ္တဲ့ သားသမီးေတြကုိ
ကုိယ္ရည္္ကုိယ္ေသြး ျပည့္ဝတဲ့သူ ျဖစ္လာဖုိ႔
အမွတ္တမဲ့ သေဘာမထားဘဲ ကိုယ့္ကုိယ္ကို
ေလးေလးနက္နက္ တည္ေဆာက္ယူသင့္တယ္။
မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကုိယ္ေသြး
အတြက္ “လက္ဦးဆရာ” ပဲ ျဖစ္သင့္တယ္။

❦သားသမီးကုိ လိမၼာေစခ်င္ရင္ သူတုိ႔ကုိ
ၾကင္နာမႈ၊ ဂရုစုိက္မႈေတြ အမ်ားၾကီး ေပးရမယ္။
သူ႔ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြ
အမ်ားၾကီး ေပးရမယ္။
သားသမီးကုိ တကယ္ခ်စ္လို႔ ႀကီးပြားေစခ်င္တယ္ဆုိရင္
လက္ပြန္းတတီး ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေန႔စဥ္ ျဖစ္ခဲ့သမွ် အေတြ႕အၾကံဳေတြ ခံစားခ်က္ေတြ၊
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေၾကာက္တာေတြ၊ စုိးရိမ္တာေတြ
အားငယ္တာေတြ၊ေက်နပ္ခဲ့တာေတြ
အားလံုးကုိ ေျပာဖုိ႔၊ ဆုိဖုိ႔ ၊ေဆြးေႏြးဖုိ႔
အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။

❦လူငယ္ဆုိတာ လူၾကီးနဲ႔ အေပါင္းအသင္းျဖစ္မွ
လူႀကီးဆီက ဘဝအေတြ႔အၾကံဳေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊
အသိဉာဏ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ရတယ္။
လူၾကီးနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မဆက္ဆံတဲ့ ကေလးဟာ
ေလးနက္တဲ့၊ ရင္က်က္တဲ့ အသိဉာဏ္ကုိ မရႏုိင္ဘူး။

❦သူမ်ားက သိပ္နိမ့္ေနၿပီးေတာ့
ကုိယ္က ျမင့္ခ်င္ေနလို႔ မလြယ္ဘူး။
ပတ္ဝန္းက်င္ျမင့္မွ ကုိယ္လည္း ျမင့္မယ္။
ေရျမင့္ရင္ ၾကာျမင့္သလိုပဲ။
ကုိယ့္သားသမီးေတြ အဆင့္အတန္း ျမင့္ေစခ်င္ရင္ ၊
ကုိယ့္သားသမီး တစ္ေယာက္အတြက္ ကြက္ၿပီးေတာ့
ေတြးလုိ႔ မရဘူး။ သူနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ
အတြက္ပါ ထည့္ေတြးရမယ္။

❦လူဆုိတာ မွားတတ္တာပဲ။
ဆရာလည္း မွားတတ္တာပဲ။
တပည့္လည္း မွားတတ္တာပဲ။
မွားျခင္းကိစၥမွာ ဘယ္သူမွားတယ္ဆုိတာက
အေရးမႀကီးဘူး။ ဆရာမွားသြားရင္ မွားသြားတယ္လို႔
ေျပာရဲရမယ္။ ဒီအတြက္ ရွက္ေနစရာမလုိဘူး။
ေၾကာက္စရာမလုိဘူး။

ဒီအခ်က္ကုိ လူႀကီးေနရာေရာက္ေနတဲ့လူေတြ
ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီလို သေဘာထားေတြ ရွိေနမွ လူ႔ေဘာင္ေလာကၾကီး
တုိးတက္မယ္။ အမွားကုိ ဝန္မခံရဲလုိ႔ လိမ္ေနတာ၊ညာေနတာ၊
“သတၱိမရွိတဲ့ သေဘာ” ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္သားသမီး၊
ကိုယ့္တပည့္ေတြကုိ မလိမ္တတ္၊မညာတတ္ေအာင္
ကုိယ္က စံျပအေနနဲ႕ ကုိယ္မွားသြားတယ္လို႔
ဝန္ခံဖို႔ လိုတယ္။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
❦ေမတၱာ ႀကီးမားတဲ့သူဆုိရင္ သားသမီးရဲ႕ အမွား၊
တပည့္ရဲ႕ အမွားကုိ သည္းခံႏုိင္ရမယ္။
ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ရမယ္၊ ေဆြးေႏြးေပးရမယ္။
သူ႔အမွားထဲက သူ သင္ခန္းစာရပီးေတာ့
သူ႔ဉာဏ္နဲ႔သူ သေဘာေပါက္ၿပီး၊
မွန္သြားေအာင္ အေထာက္အကူ ေပးရမယ္။

❦လူငယ္တစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးထဲမွာ
လူၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္၊ လူရာဝင္လာေအာင္၊
သူ႔အက်ဳိး အမ်ားအက်ဳိးကုိ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္တဲ့
အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္
အမ်ားၾကီး အားေပးဖုိ႔လုိတယ္။

စိတ္ပညာ (psychology) မွာ ေရြးခ်ယ္၍ အားေပးျခင္း
(selective reinforcement) ဆုိတဲ့ သီအိုရီ တစ္ခုရွိတယ္။
လူမွာရွိတဲ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကုိ ခဏခဏ
အားေပးလို႔ရွိရင္၊အသိအမွတ္ျပဳလုိ႔ရွိရင္ ပိုေကာင္းလာတယ္။
ပိုလုပ္ခ်င္လာတယ္။ မေကာင္းတာကုိ ခဏခဏ
ေထာက္ျပၿပီးေတာ့ အျပစ္တင္ေနရင္ ၾကာရင္ ဘာမွ
မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့-ေနာ္။

❦တစ္ဖက္သားကို ေလးစားမႈမရွိဘဲ
ေစတနာေကာင္းတယ္ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။

❦သားသမီးရဲ႕ စရုိက္ ဝါသနာ ဓာတ္ခံကုိ
ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာဘဲ ၊မိဘက
အတင္းအၾကပ္ ပံုသြင္းတာေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီလို အခါမွာ သားသမီးမွာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တယ္။
တကယ္ခ်စ္ဆုိရင္ သူ႔ဝါသနာ ဘာလဲ၊ သူနဲ႔ ကုိက္တာ ဘာလဲ၊
သူနဲ႔ အထိုက္အတန္ဆံုးဟာ ဘာလဲ၊
သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ဘာျဖစ္မလဲ၊
အဲဒါကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေပးဖုိ႔လိုတယ္။

ေနာက္ ကို္ယ့္သားသမီး တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာၿပီဆုိရင္
သူ အရြယ္ ေရာက္လာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္
သူ႔ေျခေထာက္ေပၚသူ ရပ္တည္ႏုိင္ရမယ္။
သူ႔ဝမ္းစာ သူရွာရမယ္။ သူ႔ဘဝကုိ သူဖန္တီးရမယ္။
အခက္အခဲေတြ ရွိေပမဲ့ သူ႔ဘဝကိုသူ ေက်နပ္ရမယ္။
မိဘက ဉာဏ္ရွိရင္ သူ႔ကုိ အတင္းအၾကပ္ မခုိင္းဘဲနဲ႔
သူ႔အတြက္ လိုအပ္သေလာက္ကုိပဲ အေထာက္အကူေပးၿပီး၊
သူ႔ဘဝကုိ သူဖန္တီးခြင့္ ေပးမယ္ဆုိရင္
အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သြားမွာပဲ။

သားသမီးရဲ႕ စရုိက္နဲ႔ မကုိက္တာကုိ အတင္းအၾကပ္
လုပ္ခုိင္းမယ္ဆုိရင္ သူ႔ဘဝပံုစံပ်က္သြားမယ္။
အဲသလုိ ျဖစ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။
ခ်စ္လို႔ လုပ္ေပးတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သဘာဝကုိ နားမလည္ဘဲနဲ႔ အတင္းအၾကပ္
လုပ္လို႔ ဒီသားသမီးဟာ “အေကာင္းဆံုး” ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။

❦မိဘနဲ႔ သားသမီး သေဘာထား၊အယူအဆ
အတူတူ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဆရာနဲ႔ တပည့္ သေဘာထား
အယူအဆ အၾကိဳက္ အတူတူ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။
သူ႔စရုိက္၊သူ႔ဝါသနာ၊သူ႔ဗီဇ၊သူ႔အထံု၊သူ႔ပါရမီနဲ႔
သူ လာၾကတာပါ။ သူ႔သေဘာန႔ဲသူ ၾကီးပြားပါေစ။
သူ႔သဘာဝနဲ႔ သူ ၾကီးပြားပါေစ။
သူဝါသနာပါတာ၊ သူသေဘာက်တာ သူလုပ္ပါေစ။

ကုိယ့္သားသမီးကုိ ခ်စ္တယ္ဆုိရင္
ဘယ္အခ်က္ သူ႔မွာ အားသာတယ္ဆုိတာ ၾကည့္ရမယ္။
သူလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ ကိစၥဟာ ဂုဏ္သိကၡာ မထိခုိက္ဘူး။
အက်င့္စာရိတၱ မထိခုိက္ဘူး။ က်န္းမာေရး မထိခုိက္ဘူး။
အသက္အႏၲရာယ္ မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ လုပ္ပါေစ။
ခြင့္ျပဳႏုိင္ရမယ္ေနာ္။ မိဘနဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္း မတူေသာ္လည္းပဲ
ေက်ေက်နပ္နပ္ ခြင့္ျပဳႏုိင္ရမယ္။
သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ ကုိယ္ပုိင္အစြမ္းအစ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔
ႀကီးပြားတုိးတက္ပါေစ။

❦ခ်စ္တယ္ဆုိရင္ သူ႔ကုိဘယ္သူနဲ႔မွ မႏွိဳင္းတာ
အေကာင္းဆံုးပဲ။ ႏွိဳင္းယွဥ္ၿပီးေတာ့ ေတြးတာနဲ႔
စိတ္ခ်မ္းသာမႈကုိ မရေတာ့ဘူး။
ျမင္ရတဲ့အခါ မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ကုိယ့္သားသမီးကုိ သူတစ္ပါးသားသမီးနဲ႔ ႏွိဳင္းၿပီးေတာ့၊
နင့္ထက္ သူတုိ႔က ပိုေတာ္တယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္ရင္
ဘယ္လုိေနမလဲ ၊ဒီသားသမီးကုိ ခ်စ္ရာမေရာက္ေတာ့ဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီအတုိင္းကေတာ့
“နင့္ကုိ ငါမခ်စ္ႏုိ္င္ဘူး”လုိ႔ ေျပာသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ဟုိတစ္ေယာက္က ေတာ္တယ္။
သူေတာ္သလုိ နင္ေတာ္မွ ငါနင့္ကုိ ႏွစ္သက္မယ္။
ေက်နပ္ႏုိင္္မယ္။ လက္ခံႏုိင္မယ္။
လက္ရွိ အေျခအေနအတုိင္းကေတာ့ မၾကိဳက္ဘူး။
မခ်စ္ႏုိင္ဘူး။ လက္မခံႏုိင္ဘူး။
ဒီလုိ အဓိပၸါယ္ေပါက္ တယ္ေနာ္။

အဲဒီလုိ အဓိပၸါယ္ေပါက္ရင္ သားသမီးစိတ္ထဲမွာ
ဘယ္လုိခံစားရမလဲ။ ငါ့ကုိ မခ်စ္ဘူးလုိ႔ ခံစားရမယ္။
အားငယ္သြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္မိဘက ကုိယ့္ကုိ
သူတစ္ပါးနဲ႔ ႏွိဳင္းၿပီးေတာ့ ရုပ္ရည္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊
ပညာအရည္အခ်င္းအားပဲျဖစ္ေစ၊
တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ည့ံတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရွိရင္
ဒီစကားဟာ စိတ္ထဲေရာက္ၿပီး စြဲသြားတဲ့အခါ
ၾကာရင္ မိဘက မေျပာတာေတာာင္မွ သားသမီးစိတ္ထဲမွာ
သူက ငါ့ထက္သာတယ္။ ငါက ညံ့တယ္လုိ႔ မၾကာမၾကာ
ေတြးမိတယ္။

ဒီကေလးက ငါ့ညံ့တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔
သူ႔ဘဝကုိ ေနသြားေတာ့မွာပဲ။
အဲဒါေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတာ မရွိဘူး။
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အထင္ေသးသြားတာက
အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးရွံဳးးမႈႀကီး ျဖစ္တယ္။

တခ်ဳိ႕ကေျပာမွာေပါ့။ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာရင္ ပုိႀကိဳးစားမွာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာတာလုိ႔ တစ္စိတ္တစ္ေဒသကေတာ့
မွန္ခ်င္လည္း မွန္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ
မခံခ်င္စိတ္ ဝင္သြားတယ္ပဲ ထားအုံး။
သူက ငါ့ထက္သာတယ္ ငါက သူ႔ထက္သာေအာင္
လုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ ဝင္သြားရင္ သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုး
သူမ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေတြးတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေနသြားေတာ့မွာ။
ဘယ္သူက ငါ့ထက္ သာတယ္။ ငါက ဘယ္သူ႔ထက္ သာတယ္။
အဲဒီစိတ္မ်ဳိးနဲ႔ ဘဝကုိ ေနရရင္ ဘဝတစ္ခုလံုး
အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး။စိတ္မခ်မ္းသာေတာ့ဘူး။
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of
Young Buddhist's Association】
ငါ့မိဘက ငါ့ကုိ တကယ္နားလည္တယ္။
ငါ့ကုိ တကယ္ခ်စ္တယ္။ ငါ့ရဲ႕ ႀကီးပြားမႈကုိ တကယ္လုိလားတယ္။
ငါ့ရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊အယူအဆေတြ၊
ငါ႔ရဲ႕ အသိအျမင္ေတြကုိ တန္ဖုိးထားတယ္၊
ေလးစားတယ္ဆုိတာ သိရင္ အဲဒီသားသမီးဟာ
မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူး။
-【ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၊မဟာၿမိဳင္ေတာရ၏
“ေတြးမိတုိင္းေပ်ာ္တယ္” ႏွာ ၂၄၈-၂၅၈မွ-
ေကာက္ႏွဳတ္ကူးယူပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။】
Posted by►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.m