* လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ဧ။္ " ဓမၼ ဒီပနီ " မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ ။ *

ရဟန္းကုိ စြပ္စြဲလွ်င္ အျပစ္ႀကီးေလးဧ။္ ။

ရဟန္တစ္ပါး သိမ္အတြင္းတြင္ ရဟန္းခံၿပီးသည္ရွိေသာ္ (ဝါ) ရဟန္းအေပါင္းမွ ကမၼဝါ ျဖင့္ ရဟန္းေဘာင္သုိ႔ ေရာက္ေစၿပီးေသာ္ ထုိရဟန္းတြင္ ကုေဋ ကုိးေထာင္ေက်ာ္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ား ( အက်ဥ္းအားျဖင့္ ၂၂၇ သြယ္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ား ) သည္ တည္ရွိသြားေတာ့သည္။
ထုိဝိနည္းသိကၡာပုဒ္တုိ႔၌ တစ္ခ်ဳိ႕လူတုိ႔ ၾကားဖူးနားဝရွိေသာ သိကၡာပုဒ္ တစ္ခုတစ္ေလကုိ ယင္းရဟန္းသည္ လြန္က်ဴးသည္ျဖစ္ျငားအံ့ ၊ လူတုိ႔သည္ လြန္က်ဴးသည့္အမႈကုိသာ ျမင္တတ္ဧ။္ ၊ ထုိရဟန္းသႏၲာန္၌မူကား ပါရာဇိကမႈ ( အႀကီးဆုံးေသာရဟန္းအာပတ္ ) မရွိခဲ့လွ်င္ သမာဒါနမႈ မပ်က္ ( ရဟန္းအျဖစ္ ေဆာက္တည္ထားျခင္းမွမပ်က္ ) သည္ျဖစ္၍ ျပဆုိခဲ့ၿပီးေသာ ကုေဋကုိးေထာင္ေက်ာ္မွ်ရွိသည့္ သိကၡာပုဒ္တုိ႔သည္ ကိန္းဝပ္တည္ေနလွ်က္ ရွိၾကကုန္ဧ။္ ။ က်ဴးလြန္ေသာ သိကၡာပုဒ္မွာပင္ သံဝရမႈသာ ပ်က္သည္ ။ သမာဒါနမႈကား မပ်က္ ။ တည္လွ်က္ပင္ရွိဧ။္ ။ ထုိသုိ႔ တည္ရွိေနေသာ သိကၡာပုဒ္ေတာ္တုိ႔ဧ။္ မ်က္ႏွာကုိမူကား မျမင္တတ္ ။ မိမိသိရွိေသာ ဝိနည္းအမွတ္ႏွင့္ မညီၫြတ္ေသာ ရဟန္းကုိျမင္လွ်င္ မၾကည္လင္ေသာစိတ္ျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ ဆုိမိေျပာမိ စြပ္စြဲဆဲေရး မိတတ္ၾကသည္ ။ ဆုိမိေျပာမိ စြပ္စြဲဆဲေရး မိေသာအခါ အျပစ္အလြန္ႀကီးေလးသည္။
အျပစ္ႀကီးေလးသည္ဆုိရာ၌ ထုိရဟန္းအတြက္နွင့္ အျပစ္ေလးသည္မဟုတ္ ၊ တည္ရွိေသာ သိကၡာပုဒ္ေတာ္တုိ႔ဧ။္ အတြက္ႏွင့္ အျပစ္ေလးျခင္း ျဖစ္သည္ ။